Zapewne byłby to smok ogromnych rozmiarów, budzący jednocześnie strach i podziw. Dostojny i majestatyczny. Jego łuski białe i nieskazitelne niczym płatki śniegu, jednocześnie twarde jak skała, połyskujące w blasku słońca. Z błękintosrebrnych oczu czuć chłód i lód, dla kontrastu z wewnętrznym ogniem. Rozpostarte skrzydła zapierają dech w piersiach. Ludzie widząc postać takiego smoka stoją oniemieli i podziwiają. Nie straszna im smocza siła i ogień, bo dla widoku tak majestatycznego stworzenia gotowi są zginąć.

Zapewne byłby to smok ogromnych rozmiarów, budzący jednocześnie strach i podziw. Dostojny i majestatyczny. Jego łuski białe i nieskazitelne niczym płatki śniegu, jednocześnie twarde jak skała, połyskujące w blasku słońca. Z błękintosrebrnych oczu czuć chłód i lód, dla kontrastu z wewnętrznym ogniem. Rozpostarte skrzydła zapierają dech w piersiach. Ludzie widząc postać...

Spoglądam na siebie w tafli wody.
Wyglądam... śmiesznie.
Jestem cała pokryta matowo szarymi łuskami, które lśnią od kropel rosy.
Mogłabym się nie tarzać w trawie.
W odbiciu patrzą na mnie przepiękne w swej pustce, srebrne oczy. Przenikają na wylot moją duszę i hipnotyzują.
Dziwi mnie, że są moje. Jako człowiek były nadzwyczaj nudne, zwyczajne i szare. Niektórzy mówili nawet, że są 'rybiego koloru'.
A teraz... Ich piękno powalało na łopatki.
Jestem drobna. W porównaniu do smoków z opowieści jak Smaug z Hobbita, mogę być najwyżej wielkości konia pociągowego.
Mam niewielkie łapy zakończone ostrymi jak brzytwa pazurami i długi na dwa metry ogon. Mój grzbiet uwieńczony jest ogromnymi skrzydłami, które skrzą się w świetle księżyca, hipnotyzując równie mocno, co oczy.
Rozwieram ogromną paszczę, ukazując tysiące białych zębów i bucham niebieskim płomieniem w powietrze, rycząc rozdzierająco. Odgłos roznosi się echem między drzewami, a ja uśmiecham się. Wzbijam się do lotu i wirując wśród chmur, nareszcie czuję się wolna, jak jeszcze nigdy dotąd.

Spoglądam na siebie w tafli wody.
Wyglądam... śmiesznie.
Jestem cała pokryta matowo szarymi łuskami, które lśnią od kropel rosy.
Mogłabym się nie tarzać w trawie.
W odbiciu patrzą na mnie przepiękne w swej pustce, srebrne oczy. Przenikają na wylot moją duszę i hipnotyzują.
Dziwi mnie, że są moje. Jako człowiek były nadzwyczaj nudne, zwyczajne i szare. Niektórzy mówili...

A więc jestem. Biegałam swobodnie po łące, aż tu nagle stałam się bardzo ociężała (tak, wiem babcia pasie mnie pączkami, ale to nie moja wina). Moja kuzynka spojrzała na mnie zdziwiona i zemdlała... Często mi mówiła,że jestem brzydka, ale żeby tak od razu mdleć? Podeszłam do rzeczki w, której często były łowione ryby. Spojrzałam na moje odbicie w tafli wody i zaniemówiłam...
Stałam się wielkią smoczycą! I to nie jakąś! Miałam srebrne łuski, ale gdy patrzyło się pod innym kątem, miały fioletową barwę. Hmm, oczy stały się jak wielkie topazy (jak to możliwe, przecież nie wyrosły od tak). Pazury były strasznie ostre i złote (jak ja się teraz podrapię?). Teraz zapewne pytanie "Czy ja mam ogon?". Moi drodzy mam! Ma chyba z 6 metrów. Zakończony jest różowym szpikulcem (różowym? dlaczego nie niebieskim). I wreszcie skrzydła! Mają barwę srebra i niebieskiego. A jak lśnią! Jak zacznę latać zaćmię całe słońce, a więc nasuwa się pytanie "może powinnam schudnąć?" Bla, bla, bla. Muszę jednak kończyć mój wspaniały opis,bo... stałam się głodna.

A więc jestem. Biegałam swobodnie po łące, aż tu nagle stałam się bardzo ociężała (tak, wiem babcia pasie mnie pączkami, ale to nie moja wina). Moja kuzynka spojrzała na mnie zdziwiona i zemdlała... Często mi mówiła,że jestem brzydka, ale żeby tak od razu mdleć? Podeszłam do rzeczki w, której często były łowione ryby. Spojrzałam na moje odbicie w tafli wody i...

Znowu się spóźnię, nawet jeżeli budzę się o wiele za wcześnie i jeszcze nie żywa wychodzę z domu… i tak będą korki. Czymkolwiek pojadę – rowerem, autobusem, samochodem. Wiem, że nie powinnam narzekać, bo gdybym wynajęła prywatny samolot to może, podkreślam może bym zdążyła. Ale ja postanowiłam tułać się dzisiaj autobusem.
Zaś kiedy wracam do domu jestem na tyle zmęczona, że od razu padam na kanapę i nic prócz uciążliwego bólu mnie nie zbudzi. Taki ból się pojawia, trwa chwilę, a potem otwieram oczy i wszystko jest różowe. Czy to spaliny samochodowe bawią się moim wzrokiem, czy rzeczywiście wszystko jest rażąco różowe! Chcę sięgnąć po okulary ale mój kciuk zniknął. Autentycznie mam cztery małe paluszki zakończone pazurami. Potem szybko zaczynam rozumieć, że mam cztery krótkie odnóża pokryte łuskami i dziwnie wykrzywiony pysk, ni to gadzi, ni rybi. Moje pośladki zniknęły, a zamiast nich pojawił się długi, ciężki ogon, który niemiłosiernie mnie uwiera.
Obijam się o meble, gdy w nie ludzki sposób czołgam się do lustra, żeby ogarnąć zaistniałą sytuacje.
Nie wierzę! Człowiek nawet nie może spokojnie iść spać, bo zmienią go w małego jaszczura. Jedyne co się nie zgadza to nietoperze skrzydła. Oh i ten nieprzyjemny odór z pyska.
Z tego co widzę jestem smokiem rozmiaru psa, ale mogę z tym żyć. Może ktoś mnie przygarnie do domu.
Ale najpierw… Już nigdy nigdzie się nie spóźnię, bo jestem mini samolotem!

Znowu się spóźnię, nawet jeżeli budzę się o wiele za wcześnie i jeszcze nie żywa wychodzę z domu… i tak będą korki. Czymkolwiek pojadę – rowerem, autobusem, samochodem. Wiem, że nie powinnam narzekać, bo gdybym wynajęła prywatny samolot to może, podkreślam może bym zdążyła. Ale ja postanowiłam tułać się dzisiaj autobusem.
Zaś kiedy wracam do domu jestem na tyle zmęczona,...

Mam piękne przepełnione czerwienią oczy, które przerażają każdego. Jestem pokryta zielonymi łuskami i mam ogromne skrzydła, które unoszą mnie w powietrzu. Dzieki nim mogę z góry podziwiać piękne i niezapomniane widoki. Mam szpiczaste wielkie uszy, długi język i długi ogon. Na łapach mam wielkie pazury przypominające szpony. Kilkanaście ton mojej wagi sprawia, że nie moge zwinnie się poruszać. A moje ogromne nozdrza sprawiają, że każdy zapach oczuwam z kilkuset kilometrów. Kiedy się wkurzę zionę ogniem, więc lepiej mnie nie drażnić.

Mam piękne przepełnione czerwienią oczy, które przerażają każdego. Jestem pokryta zielonymi łuskami i mam ogromne skrzydła, które unoszą mnie w powietrzu. Dzieki nim mogę z góry podziwiać piękne i niezapomniane widoki. Mam szpiczaste wielkie uszy, długi język i długi ogon. Na łapach mam wielkie pazury przypominające szpony. Kilkanaście ton mojej wagi sprawia, że nie moge...

Majestatycznie. Jestem szara. Mam żółte oczy. Jestem smokiem ziemnym w typie średniowiecznym. Na plecach rośnie mi drzewo liściaste i cała owinięta jestem bluszczem, który żyje ze mną w symbiozie. Z grzbietu wyrastają mi błoniaste cieńkie skrzydła, które nijak nie nadają się do latania.

Majestatycznie. Jestem szara. Mam żółte oczy. Jestem smokiem ziemnym w typie średniowiecznym. Na plecach rośnie mi drzewo liściaste i cała owinięta jestem bluszczem, który żyje ze mną w symbiozie. Z grzbietu wyrastają mi błoniaste cieńkie skrzydła, które nijak nie nadają się do latania.

Smok jaki jest, każdy widzi. Byłbym najbardziej smoczym smokiem jakiego można sobie wyobrazić. Czarne łuski, masywny łeb z małymi, żółtymi ślepiami, kolce od łba do ogona. Konieczne atrybuty to zianie ogniem i latanie na nietoperzowatych skrzydłach. W sumie nie chciałbym być smokiem, ale czego się nie robi dla pięknych dziewic. Tylko nie bez powodu smoki wyginęły. Padły z głodu ;)

Smok jaki jest, każdy widzi. Byłbym najbardziej smoczym smokiem jakiego można sobie wyobrazić. Czarne łuski, masywny łeb z małymi, żółtymi ślepiami, kolce od łba do ogona. Konieczne atrybuty to zianie ogniem i latanie na nietoperzowatych skrzydłach. W sumie nie chciałbym być smokiem, ale czego się nie robi dla pięknych dziewic. Tylko nie bez powodu smoki wyginęły. Padły z...

Pierwsza myśl i przejaw mojego narcyzmu. Olbrzymi, dostojny, z łuskami ze szczerego złota i rubinami zamiast oczu. Druga myśl to, że taki wygląd, to dla mnie wyrok śmierci. Jakiekolwiek odstępstwo od normy, czyni mnie wyjątkowym. Jednocześnie czyni mnie również wyjątkowo pożądanym okazem kolekcjonerskim. Rzadkie okazy są drogie, ze względu na swoją unikalność. Z drugiej strony, jeśli już być smokiem, to chociaż o jakimś objechanym wyglądzie. Wracamy, więc do pierwotnej wersji. Chciałbym być minimum, o połowę większy od drugiego największego smoka na świecie. Być pokryty złotymi łuskami, które lśniłyby w słońcu, jakby to słońce świeciło jedynie ich odbitym blaskiem, a ludzie przesłanialiby oczy przed drażniącym światłem. Chciałbym mieć rubinowe oczy, które wzbudzałyby strach, ale i podziw. Ludzie, któryby je dojrzeli opowiadaliby sobie, że są koloru krwi moich ofiar i widać w nich ich przerażone twarze wykrzywione w grymasie potwornego strachu i bólu. A jeśliby ktoś ośmielił się, w brew oślepiającemu blaskowi i przeszywającemu trzewia strachowi spojrzeć na moje lico, dostrzegłby jeszcze kły i pazury stworzone z czystej platyny. Legendy głosiłyby historie przypadkowych osób, które po znalezieniu choćby mojego najmniejszego mleczaka, stawały się niewyobrażalnie bogate. Jednych dotykało szaleństwo, inne tworzyły własne armie, by podbić dalekie królestwo i osiąść na jego tronie. A karczmarni wojownicy opowiadaliby zmyślone historie o tym, jak uszli z życiem ze spotkaniu ze mną.

Pierwsza myśl i przejaw mojego narcyzmu. Olbrzymi, dostojny, z łuskami ze szczerego złota i rubinami zamiast oczu. Druga myśl to, że taki wygląd, to dla mnie wyrok śmierci. Jakiekolwiek odstępstwo od normy, czyni mnie wyjątkowym. Jednocześnie czyni mnie również wyjątkowo pożądanym okazem kolekcjonerskim. Rzadkie okazy są drogie, ze względu na swoją unikalność. Z drugiej...

Pierwsze co widzę to gigantycznie długi nos. Przecież nigdy nie miałam tak długiego nosa! I nigdy nie błyszczał jak najczystsze złoto. Próbuję go dotknąć i wtedy widzę łapę. Nie dłoń - łapę. Też złotą, z długimi, czarnymi pazurami. Dotykam ostrożnie nosa, dotykiem rozpoznaję, że to jednak pysk. Na próbę wysuwam język - o rany, to dwa języki! A może jeden, tylko rozdwojony? Muszę znaleźć lustro, albo chociaż taflę wody. Instynktownie wiem co mam zrobić: zaczynam węszyć. Po chwili do jednego z zapachów mój nowy umysł dopasowuje obraz mulistego stawu zarośniętego tatarakiem. Pędzę długimi susami, dopiero ucząc się używania moich nowych, silnych nóg. Próbuję biec na dwóch, ale po tym, jak trzeci raz padam na mój nowy, złoty pysk, opadam na cztery łapy. Teraz idzie mi o wiele lepiej, szybko docieram do małego stawu. Wchodzę do niego i zatrzymuję się, pozwalając wzburzonej przeze mnie wodzie uspokoić się. Zerkam w dół i uśmiecham się. Widzę gigantyczne zęby, znacznie więcej niż u ludzi, skośne oczy, o kilka tylko tonów ciemniejsze od złotych łusek. Ale najlepsze znajduje się za moją wielką, kanciastą głową, zakończoną dwoma wywiniętymi, brązowymi rogami. Mam skrzydła! Macham nimi leciutko, a pobliskie trzciny pochylają się w nagłym podmuchu. Skrzydła są ciemnobrązowe, grube, z wyraźnie zaznaczonymi ścięgnami. Przypominają wielkie liście klonu. Lekko lśnią odbitym światłem słonecznym. Jestem nimi zachwycona. Jestem sobą zachwycona. Zostałam wielkim złotym smokiem.

Pierwsze co widzę to gigantycznie długi nos. Przecież nigdy nie miałam tak długiego nosa! I nigdy nie błyszczał jak najczystsze złoto. Próbuję go dotknąć i wtedy widzę łapę. Nie dłoń - łapę. Też złotą, z długimi, czarnymi pazurami. Dotykam ostrożnie nosa, dotykiem rozpoznaję, że to jednak pysk. Na próbę wysuwam język - o rany, to dwa języki! A może jeden, tylko rozdwojony?...

Budząc się w nowej postaci pierwsze na co zwracam uwagę to mój doskonały wzrok. Moje oczy w kolorze węgli potrafią dostrzec najmniejszy ruch ze znacznej odległości. Posiadam do tego trzy powieki - zwyczajną, przezroczystą chroniącą moje oczy podczas lotu oraz służącą do wiedzenia w podczerwieni. Mimo, że oczy są głęboko osadzone w potężnej czaszce wydają się naprawdę ogromne. Uszy potrafią wychwycić nie tylko dźwięki ale także wibracje. Duże nozdrza służą przede wszystkim do wychwytywania ciepła. Zapachów nie czuję prawie wcale. Tak naprawdę przez większość czasu towarzyszy mi zapach popiołu. Mój pysk mieści rząd ostrych, lśniących kłów. Dzięki długiej i smukłej szyi potrafię obrócić głowę niemal dookoła. Moje ciało początkowo wydaje się ociężałe. Jednak kiedy tylko wzbijam się w powietrze czuję się lekka. Potężne skrzydła są tak naprawdę tylko piękną ozdobą bo latam dzięki pomocy starożytnej magii dostępnej już tylko smokom. Długi ogon pozwala mi zachować równowagę. Od czubka głowy, przez cały grzbiet aż po koniec ogona przebiegają śmiercionośne, trujące kolce. Całe ciało pokrywają natomiast łuski twarde jak skała. W zależności od położenia Słońca mienią się one w różnych kolorach. Najpiękniejszą barwę osiągam tuż przed zachodem. Ciemny granat powoli zmienia się w czerń aby podczas nocy pozostać niezauważoną na niebie. Najbardziej dumna jestem z mojego ryku. Potrafię bowiem nie tylko zionąć ogniem ale także wydobywać takie dźwięki, które kruszą skały.

Budząc się w nowej postaci pierwsze na co zwracam uwagę to mój doskonały wzrok. Moje oczy w kolorze węgli potrafią dostrzec najmniejszy ruch ze znacznej odległości. Posiadam do tego trzy powieki - zwyczajną, przezroczystą chroniącą moje oczy podczas lotu oraz służącą do wiedzenia w podczerwieni. Mimo, że oczy są głęboko osadzone w potężnej czaszce wydają się naprawdę...